afscheid nemen ...

Met mijn knieen omhoog zit ik op de bank ... Floyd in een mandje bij me op schoot.

Eindeloos kan ik naar hem staren. Hij is heel erg mooi. Het is helemaal niet eng of raar om naar hem te kijken. Je ziet in zijn gezichtje niets van de afwijkingen. Wat heel erg fijn is.

Dit is de laatste dag dat we van hem kunnen genieten. Genieten van zijn aanwezigheid. Ik begrijp nu waarom het fijn is om je kindje mee naar huis te nemen als het is overleden.

Deze morgen heb ik samen met de kraamhulp zijn kleertjes voor morgen aangedaan. Hele kleine kleertjes, maatje 38 maar nog zelfs te groot. Maar toch heel erg mooi. Het is een knap manneke.

Morgen is de crematie. We hebben mooie muziek uit gekozen. Liedjes die ik Floyd elke morgen liet horen toen hij nog lekker in mijn buik zat. Dan begon hij altijd te trappelen. En liedjes die ons troosten.

En met mooie gedichtjes. Ik heb zelf twee gedichtjes gemaakt. Eentje staat al op mijn blog en eentje post ik later.

Morgen gaat het afscheid dus echt beginnen en gaan we met lege handen naar huis. Hier zie ik heel erg tegen op.

Gelukkig zijn er familie en vrienden bij ... Maar moeilijk zal het blijven.

Maar voor nu blijf ik nog naar Floyd kijken zoveel als het nog kan.